Na rynku muzycznym pojawiają się niekiedy niezależne wydawnictwa, które mogą zawstydzić wytwory skomercjalizowanego mainstreamu zarówno stroną techniczną jak i – co nie powinno dziwić – poziomem muzycznym. Jednym z takich wydawnictw jest płyta Rural Crisis zespołu Ted Novak Trio. Nie dajcie się jednak zwieźć – jest to polska produkcja.
Ted Novak czyli Tadeusz Nowak to gitarzysta, kompozytor i wydawca w jednej osobie. Na gitarze gra już od 15 lat, grał w zespołach death metalowych, rockowych, jazzowych. Teraz wchodzi na scenę muzyczną ze swoim autorskim wydawnictwem. Towarzyszą mu doświadczeni muzycy – Krzysztof Pacan na gitarze basowej oraz Paweł Dobrowolski na perkusji. Trio wykonuje autorskie kompozycje Nowaka. Do którego gatunku muzyki mu najbliżej możemy się domyślić choćby po tym, że jedną z piosenek jest cover Nefertiti Milesa Davisa.
Rzut oka na stronę formalną wydawnictwa – okładka płyty ma barwy czerwono-białe. Czerwień jest w odcieniu krwi, ogólny kontur przywodzi na myśl samobieżną wyrzutnię rakiet długodystansowych. W książeczce wewnątrz opakowania widzimy na jednym rysunku grzyb atomowy, na drugim samoloty myśliwskie, na kolejnym ludzi w charakterystycznych płaszczach, z maskami przeciwgazowymi na twarzy. Jako motto płyty wybrany został fragment monologu generała Kurtza z filmu Czas apokalipsy Francisca Copolli:
I’ve seen horrors… horrors that you’ve seen. But you have no right to call me a murderer. You have a right to kill me. You have a right to do that… but you have no right to judge me. It’s impossible for words to describe what is necessary to those who do not know what horror means. Horror… Horror has a face… and you must make a friend of horror. Horror and moral terror are your friends. If they are not, then they are enemies to be feared. They are truly enemies!
Bez wątpienia całość ma sugerować postapokaliptyczny charakter produkcji, który jest dodatkowo podkreślony przez tytuły utworów – Explosion (w trzech częściach), Implosion (w dwóch częściach) oraz Crisis (w trzech częściach). Całość jest pomysłem Nowaka – od utworów przez koncepcję okładki (zwizualizowana przez Macieja Rudnickiego) po motto, jak sam mówi: „Uwielbiam ten film”.
Mamy w zwyczaju pytać do czego jest podobna ta czy inna muzyka. Jest tak chyba ze względu na fakt, że jesteśmy nastawieni z małą podejrzliwością na nowości i wolimy coś znajomego, do czego nie trzeba się przyzwyczajać, badać, włożyć wysiłku w odkrywanie czegoś innego. Rural crisis może przywodzić na myśl muzykę Joe Satrianiego (to było moje pierwsze skojarzenie), w jej płynących harmonijnie liniach melodycznych wygrywanych przez gitarę elektryczną, z epizodami pewnego niepokoju, ale bez zaskoczenia, jaki zdarza się choćby u Van Halena czy Petrucciego. Miejscami słychać też echa Jimiego Hendrixa, chyba też Zeppelinów. Ale oczywiście nie jest to płyta kopiująca dorobek innych artystów. Ted Novak ma własny styl. Lubi zaskakiwać, stawia na nieco rozmyte dźwięki, które tworzą w całościowej perspektywie pozorny chaos, ale patrząc z perspektywy całości, album ma swój sens. Każdy utwór jakoś łączy się z innym. Ważne jest, aby słuchać utworów po kolei, dopiero wtedy układają się w całość. Rural crisis to dopracowana, harmonijna i głęboko przemyślana instrumentalna uczta dla fanów gitary.
Płytę otwiera nieco psychodeliczy Explosion, Part 1 (5/6/4), ze ślizgającymi się po głównym motywie slidami i bendami wzbogaconymi o sporą dawkę wibrato. Crisis, Part 1 (Hit the target) jest już nieco inny (chociaż wibrato wciąż … w uszach). Riffy w tym utworze są jednak bardziej ciężkie, nieco rwane aż do momentu, w którym gitara znów zaczyna wchodzić w wysokie dźwięki wywołane bendami (tutaj słychać wpływ Hendrixa i Satrianiego). Crisis, Part 2 (Landau`s Land) zwalnia tempo, wprowadza atmosferę spokoju i harmonii ale to tylko cisza przed burzą. W Explosion, Part 2 (Chaos Blues) słychać wyraźnie bluesowy rytm (jak wskazuje tytuł utworu), w który zaczyna się wdzierać chaos. Małymi krokami burzy porządek zaordynowany w poprzednim utworze. Implosion, Part 2 (Ballad) zwalnia tempo jeszcze bardziej. W dźwiękach gitary można wyczuć pewien niepokój, oczekiwanie na coś, co dopiero ma nadejść. Crisis, Part 3 (One by one) nie przynosi jednak katastrofy, jakby się mogło wydawać. Riffy przypominają nieco odgłosy maszyn w fabryce (niepokój spowodowany postindustrialnym światem?). Explosion, Part 3 (Country conflict) jest szybsza od poprzednich utworów. Chyba najbardziej z pozostałych słychać w niej podobieństwa do improwizacji Joe Satrianiego. Wracają slidy i bendy, z podwójną siłą wchodzą talerze perkusyjne, które wzmagają efekt pozornego chaosu, swoje obszerne partie ma gitara basowa. Płytę kończy Implosion, Part 2 (Nefertiti). Utwór spokojny, daje wytchnienie po energicznym Country conflict. Nie wnosi jednak ulgi, nadal łatwo odczuwamy niepokój, który pozostaje obecny gdzieś na granicy muzyki i ciszy.
Muszę przyznać, że widząc krwistą czerwień na okładce płyty i czytają jej motto z Czasu Apokalipsy spodziewałem się trochę bardziej cięższej, bardziej dzikiej i nieokiełznanej muzyki. A jest muzyka, której bliżej do bluesa. Z całą pewnością jest to twórczość, w której można wychwycić lata praktyki oraz miłość do muzyki.
A Tadeusza możecie spotkać – jeżeli będziecie mieli szczęście – na jam sessions w różnych warszawskich klubach, gdzie w swojej nieodłącznej czapeczce improwizuje na Stratocasterze otartym od trwającej już latami stałych ćwiczeniach i koncertach bądź Gibsonie. Ted Novak Trio już wkrótce wyrusza na serię koncertów promujących płytę, bądźcie przygotowani.
Tekst pierwotnie ukazał się w portalu NoirCafe.pl
Skąd nazwa bloga? Rano czytam, później idę do pracy; po pracy gram na gitarze albo w piłkę nożną. A czas na pisanie znajduję jedynie w nocy. Aktualnie mieszkam w Monachium.
